Nog een rustdagverhaal

Gisteren is Willy naar huis gegaan en heb ik alleen gevlogen. De kist is dan lichter en heeft veel minder moeite los te komen bij de start. Dat is dan ook het enige voordeel. Hij steekt minder goed, je moet veel kritischer op de snelheid letten omdat je de neiging hebt hem veel langzamer tot te langzaam te vliegen, de flapverstelling is bij lager snelheid en tenslotte is het veel minder gezellig en moet je alle beslissingen alleen maken. Daarnaast was de laatste PDA in ongerede geraakt. Daardoor had ik geen centreerhulp en navigatie-ondersteuning m.n. bij het vinden van buitenlandingsplaatsen. Ik had en bescheiden driehoek uitgezet van 500 km naar het oosten naar het oosten, met de intentie die te vergroten, afhankelijk van de omstandigheden. Al 20 km voor het eerste keerpunt, Kentucky, zo’n magische coördinatencombinatie die zich op de grond niet of nauwelijks onderscheidt van de vele andere vierkante kilometers waar je overheen vliegt, moest ik de steven wenden. Op koers een in aantal en grootte toenemende buien met veel meer verticale ontwikkeling dan voorspeld en zo’n forse uitspreiding dat er nog maar 1/8e instraling overbleef. Ook de weg naar mijn 2e, zuidelijke keerpunt werd door buien geblokkeerd. Toen uit een van de grotere ook nog bliksem kwam was de beslissing snel genomen en koerste ik de 135 km terug naar huis om daar te zien wat er nog mogelijk was. Van Kiripotib was mijn 2e keerpunt wel vrij bereikbaar en ik ben dus ruim 100 km naar het zuiden gekoerst totdat ik, 15-20 km oost van mij, de buien weer aan mijn zij had. Omdat ik nog hoogte en tijd genoeg had heb ik van de retourvlucht een driehoek gemaakt door een keerpunt 100 km westelijk van Kiripotib in te lassen. Het resultaat was 588 km met een gemiddelde net onder de 100km/u wat zeer bescheiden is voor hier.
De vooral lokale, maar meestal heel heftige regen heeft nog andere gevolgen. De natuur ontwaakt in hoog tempo. Op mijn reis door Namibië en tijdens de eerste vluchten was de dominante kleur geel. Geel van de struiken en geel van het zand. Met als enige onderbreking het oranjerood van kleine duintopjes en grauwgroen van de vloedbegroeiing van de droge rivierbeddingen. Na de eerste regens was er een hele dunne groene waas te herkennen en nu knalt het groen er in alle toonaarden uit, waardoor de oranje duintoppen helder en duidelijker, als striae, door het landschap lopen. De groene rivierbeddingen, die eerst zo opvallend waren dat ze bij de navigatie tot steun waren, zijn dat nu veel minder.
Alexander was Mueller was het buiensysteem naar het oosten gepasseerd en Botswana ingevlogen. Daarna is hij zo ver naar het zuiden doorgevlogen dat hij er vrij van was waarna hij weer naar huis koerste. Dat leverde een fraaie driehoek van 1125 km op met zelfs een FAI driehoek van meer dan 1000 km.
Op mijn laatste vluchtdeel ben ik twee maal over Bitterwasser gekomen, op ruim 4000 meter. Vandaar dat ik niet heb gezien wat een andere passant wel zag; een gecrasht vliegtuig 2,5 km noord van het veld. Op Bitterwasser had men niets van het ongeval van de Italiaan opgemerkt die na ongeveer 3 uur vliegen, in de nadering, om nog volkomen onduidelijke reden was neergestort en daarna een aantal uren onopgemerkt is blijven liggen. Het enige dat tegen hem sprak was dat hij de dag ervoor pas was aangekomen na een lange en vermoeide vlucht en dat hij slecht geslapen had. Met 70 jaar was hij ook niet meer de jongste en zou het heel wel niet een zweefvliegongeval, maar een medisch voorval in een zweefvliegtuig. Vandaag had men een rouw- enrustdag op Bitterwasser en hebben velen van de gelegenheid gebruik gemaakt Kiripotib te bezoeken.
De vele lange vliegdagen en de vlucht alleen gisteren hebben mij ook stevig uitgeput. Omdat het vakantie is en ik volgende week weer gewoon aan de slag moet, heb ik besloten een rustdag in te lasten. Heel goed getimed. De cracks waren binnen drie uur terug. Na 100 km blokkeerden buien de weg verder naar het oosten en moesten ze die 100 km door het blauw weer terug bij en relatief lage basis (3200 mtr!). De lust om nog eens 100 door het blauw te worstelen, naar het westen waar zich wel bruikbare wolken ontwikkelden, hadden de meesten niet meer of ze hadden de motor al moeten starten en dan is de lol er ook vanaf. De doorzetters hebben er toch nog een productieve dag van gemaakt waaronder Dirk, die zo verslaafd is aan de sigaretten dat hij ondanks zuurstof een pakje oprookt in de lucht. Vandaag voor mij dus uitrustten, middagslaapje, stukje schrijven en de kist gepoetst.