... en wegwezen...

Helaas, zoals Nelly Furtado al zong, all good things must come to an end.

Vanaf 10u30 ziet het er uit alsof het voor een wat ervarener Namibië-vlieger een goede dag zou zijn om een 1000km te proberen. Blijkbaar kan het ook eind januari nog mooi weer zijn. Wij brengen de dag door met rustig de eigen zaken inpakken en wat relaxen.
Terwijl mijn pa een sigaretje rookt, sla ik de zwaluwen gade die na een verkennend circuitje boven de pool in duikvlucht laag over het water scheren en kort hun snavel in het water houden en zo het broodnodige water in dit anders zo droge landschap tanken. En wij maar denken dat we met blusvliegtuigen iets nieuws hebben uitgevonden...

Ik maak nog een foto van de bel die de afgelopen 15 dagen de takt aangegeven heeft. Op de achtergrond met de klep omhoog, zie je geen grammofoonspeler die een klassiek deuntje bij de pool speelt, maar een traditionele zonne-oven die de kok Alexander gebruikt om een feestmaal voor crew van Kiripotib voor te bereiden. Voor hen zit het seizoen er op en de meesten gaan voor een maand terug naar hun familie, all over the place in Namibia.

Ik kan terugkijken op 3131 km overland en bijna 45 uur vliegen en op een unieke ervaring om met mijn pa boven zulke mooie landschappen te vliegen en bijzondere dingen te zien. Het blijft jammer dat Guido naar huis moest en ik wens hem behalve beterschap dat hij dit ook nog eens meemaakt. Mijn pa heeft zich al een waardige vervanger opgeworpen, hoewel hij zich afvraagt of zweefvliegers wel echt vakantie houden :-D gezien het vele werk dat er bij komt kijken.

Ok, de koek en koffie wordt dadelijk geserveerd en dan om 17u gaat het richting Windhoek Airport.

Bedankt voor het lezen en de reacties,

groeten, Ernst en Rob