Als rotte peren

Een vliegdag in Kiripotib zit zo al overvol, moest Geert zich ook nog overslapen. Hij kan er maar deugd van gehad hebben.
Elke dag begint hier met hetzelfde ritueel, van douchen, tee drinken, kist klaarzetten, ontbijten, brifing, kist klaarzetten en vertrekken. Om 10 u is het al 30 gr warm en branden de sluitingen van de chute door je broek in je billen. Zo snel als mogelijk boven de 2000 m is dus de boodschap.
's Avonds hebben we hier een ander merkwaardig verschijnsel: 11 kisten vallen dan binnen de 5 min rond sunset (19:27u vandaag) als rotte peren uit de lucht. Guess who's last for dinner. Niet wij, Bert De Wijs slaagt erin om steeds na ons te verschijnen. Alle andere verschijnen netjes gedouched aan het diner, waarom wij niet?

Vliegverslag

Als rotte peren, dus. Stiekem wordt hier volgens mij altijd het weer voorspeld van de vorige dag. Er zouden dus buienlijnen zijn in het oosten, en omdat we daar geen zin in hadden, besloten om naar het drogere weste te vliegen, en vervolgens via de Namib kant -die een stuk droger zou zijn- naar het zuiden te gaan. Helaas, pindakaas. Het weer in het westen was niet goed, en onze reissnelheid donderde naar beneden. Dat zou een lange rit worden. Na een paar keer "uitgraven" dan maar naar het zuiden gesukkeld. Vervolgens voor ons keerpunt afgebroken en naar het noordoosten gevlogen, richting Aminuis. Dat gerond, en helaas niet geluisterd naar de raad van Paul, en een bel verder gaan zoeken dan gewenst. Geen stijgen meer, en slechts altostratus richting huis, met totale afscherming op de bodem. Een klein belletje gepakt, en uitgedraaid, zodat we dicht genoeg bij die bewolking kwamen. Die droeg nog net genoeg om onze final glide van ongeveer 140Km naar huis te volbrengen.