Weg van de Wasserkuppe

De DDI op Wassekuppe was niet zo gelukkig met ons. We hadden zijn aanbod de meteobriefing bij te wonen niet goed begrepen en verslapen en bovendien onze qvondmaaltijd bij de concurentie, de parapenters, gebruikt. Het feit dat ze geen maaltijden meer verstrekten bij de zwevers deed even niet ter zake.
Het tweede misverstand (tussen Marco en mij was sneller opgelost. Marco vroeg: op koers? Ik: OK. Daar bleek 180 gr verschil in te zitten. Ik veronderstelde dat de 28 km die we terug zouden vliegen om de verplaatsing van Evert en Guido door de lucht van de vorige dag te compenseren door Evert in de taak was ingevoerd. Dat was dus niet zo. Uiteindelijk hebben we 15 km gecompenseerd en daarna zijn we echt op pad gegaan. Dat ging best lekker tot het eerste keerpunt. Op de Alb ging het daarna heel wisselend; deels steken met hoge snelheid zonder veel draaien, deels, door het hoge terrein en wolken die het niet meer deden zaten we zo laag dat ze op halfjes moesten draaien. Toch ging het tot Klippenneck best lekker. Toen stonden we voor de keus Hütten Hotzenwald als eindpunt te moeten accepteren of toch een ander doel te kiezen. We wilden Evert het trauma van twee jaar geleden besparen en na een levendige discussie waarbij vele velden de revue passeerden werd het Freiburg en later toch weer niet. Uiteindelijk zijn we op Colmar geland, in de veronderstelling dat met de goede vooruitzichten voor morgen de Vogezen in plqqts van de Jura passeren een eitje zou worden. De keus was in ieder geval een aspect een ideale. Zelden zo een gastvrije club ontmoet als de aeroclub van Colmar. Niets was ze teveel. Ik hoefde niet in de aanhanger te slapen, douches, koffie, het ontbijt en zelfs een afterflightsigaret voor mij werd geregeld en de harde baan van ruim 1000 mtr zou er morgen ook nog wel liggen - een sleepje zou overigens ook geen enkel probleem zijn. Na nog een pilsje uit de goed gevulde clubkoelkast legden wij ons voldaan te ruste.